Stotteren is een stoornis in het vloeiend verloop van de spreekbeweging. De stoornis ontwikkelt zich tussen het tweede en zevende levensjaar.

​

We onderscheiden 3 soorten stotters:

​

- herhalingen van woorden en/of woorddelen   bv. "Ik ik ik wil een ijsje."  "ba-ba-bal"

- verlengingen; het aanhouden van klanken    bv. "hhhhhhhallo"

- blokkeringen; een blokkade bij het op gang komen van articulatie

 

Naarmate de stoornis ernstiger wordt, treden er secundaire gedragingen op. Kinderen ontwikkelen dan negatieve emoties en cognitieve gedragingen t.o.v. het stotteren. Dit kan resulteren tot spreekangst en vermijdingsgedrag. 

Het is van belang vroeg in te grijpen om te vermijden dat stotteren wordt ervaren als een handicap.

​

Tijdens therapie wordt gewerkt op het mentale aspect van het stotteren (negatieve gevoelens en gedachten) en de spreektechnieken (bewust leren spreken).

​