Kinderen met articulatiestoornissen zijn meestal minder verstaanbaar. Ze hebben moeite met het correct vormen en uitspreken van woorden. We maken een onderscheid tussen fonetische en fonologische articulatiestoornissen.

​

Bij een fonetische articulatiestoornis kan het kind één of meerdere klanken niet correct vormen. Vaak wordt deze klank vervangen door een andere, weggelaten of niet volledig correct uitgesproken. Dit kan het gevolg zijn van een structureel probleem (schisis, te kort tongriempje,...) maar dit is niet altijd het geval.

Tijdens therapie worden de correcte klanken aangeleerd, ingeoefend op syllabe-, woord- en zinsniveau en wordt een transfer gemaakt naar de spontane spraak.  

​

 

Bij een fonologische articulatiestoornis is het kind wel in staat om alle klanken correct uit te spreken maar gebruikt het die klanken niet correct in woorden. Alle jonge kinderen gaan in de loop van hun taalverwerving bepaalde vereenvoudigingsprocessen toepassen. Wanneer deze processen persisteren spreken we van een fonologische articulatiestoornis. 

Tijdens therapie leert het kind de verschillende klasses van klanken en leert het dat deze verschillen ook voor betekenisverschillen tussen woorden zorgen. Dit leert het kind aan de hand van kindvriendelijke termen. Het kind leert inzien dat hij niet zomaar klanken kan vervangen door andere klanken. Het kind wordt geconfronteerd met de gevolgen van zijn fouten: de luisteraar begrijpt een andere boodschap. Door deze bewustwording wordt het kind gemotiveerd de correcte fonologische regels toe te passen.

    e

en